Flashback

In november 1988 plaatste verpleegkundige Gaby Breuer een mini-advertentie in de Volkskrant met daarin de tekst: ‘Agenten verdienen weinig, verpleegkundigen nog minder. De tijd is rijp voor actie.’ Destijds waren er veel frustraties over de hoge werkdruk, slechte arbeidsomstandigheden en lage salarissen. Deze kleine advertentie leidde vervolgens tot massale en spraakmakende acties. Het luidde een periode in van protest, dat naar Europees voorbeeld ‘De Witte Woede’ werd genoemd. Voor het eerst in hun 100-jarige geschiedenis gingen verpleegkundigen en verzorgenden massaal de straat op. Om het publiek en de politiek wakker te schudden werden er stakingen, wilde acties en
protestmarsen georganiseerd, waaraan heel veel verpleegkundigen en verzorgenden deelnamen. Ze konden rekenen op de steun en sympathie van het publiek, en ook de politiek leek gevoelig voor dit protest. Er werden stappen ondernomen op het gebied van arbeidsomstandigheden, onderwijs en positionering en er volgde een bescheiden salarisverhoging.
Dat was toen, 35 jaar geleden. We zitten inmiddels in 2023 en hebben net twee jaar coronapandemie achter de rug. De CAO-onderhandelingen zijn al een paar keer vastgelopen en de ‘Nieuwe Witte Woede’ heeft zich aangediend. Die resulteerde in een massaal protest in ruim 64
ziekenhuizen. Als er niets gebeurt, zullen deze acties doorgaan en uitgroeien tot nog grotere en langere protesten. Op applaus zit niemand meer te wachten, daar kan de schoorsteen niet van roken en zeker niet in deze tijd van energieschaarste en zeer hoge energietarieven. Is er in de afgelopen 35 jaar dan niets ten goede veranderd? Gelukkig wel. Er zijn meer mogelijkheden voor met name verpleegkundigen om een carrière op te bouwen in de zorg. Denk daarbij ook aan de start van de MANP opleiding. Ook begint nu eindelijk het fenomeen zeggenschap een
duidelijke stem te krijgen. De oprichting van een Verpleegkundige Staf is een goed voorbeeld, waarbij zeggenschap van de zorgmedewerkers in het ziekenhuis een belangrijke stap heeft gezet. Er kan hierdoor op managementniveau meegepraat en beslist worden. Hier lijkt mij voor de VS een belangrijke rol weggelegd. De verbinding tussen de werkvloer en het management is belangrijk en noodzakelijk en mijns inziens een van de taken van een VS. Maar dat wil niet zeggen dat de secundaire arbeidsvoorwaarden vergeten mogen worden. Meer zeggenschap bij de roostering, betere reiskostenvergoedingen, betere scholingsbudgetten en een goed generatiebeleid horen er ook bij. De afgelopen drie kabinetten onder Rutte hebben alleen maar bezuinigd op de zorg, dat zal anders
moeten. Natuurlijk kan er beter en efficiënter gewerkt worden, waardoor de kosten in de hand gehouden kunnen worden, maar dat kan niet door het wegbezuinigen van personeel, in alle takken van de zorg. Laten we als VS het voortouw nemen en met elkaar kijken hoe we uit deze impasse kunnen komen. Hopelijk wordt het geen hete zomer van protesten en acties, waardoor onze patiënten/cliënten straks in de gevarenzone belanden, maar een mooie warme zomer met goede vooruitzichten voor de VS en de gehele zorg.