Een middag op de depressiepoli

Hij schrikt op als ik zijn naam noem in de wachtkamer. Met zijn voeten in badslippers gestoken, gekleed in trainingsbroek en shirt met korte mouwen waardoor zijn vervaagde tatoeages zichtbaar zijn, sloft hij achter mij aan de spreekkamer in. Hij steekt meteen van wal. ‘Op zich gaat het wel,’ is zijn openingszin, niet wachtend op een introductie van mijn kant